کد مطلب:29379 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99
بار خدایا! آنچه را كه عهد كردم، ولی وفای به آن را از من ندیدی، بر من ببخش. بار خدایا! آنچه را كه به زبان با آن به تو تقرّب جُستم، ولی قلبم با آن مخالفت كرد، به من ببخش. بار خدایا! نگاه های ناشایست، اشتباه های سخن، شهوات دل و خطاهای زبان را بر من ببخش.[1]. 4410. امام علی علیه السلام - همواره می گفت -:بار خدایا! گناهانم به تو زیان نمی رساند، و رحمت تو بر من، از تو چیزی نمی كاهد. پس آنچه را كه به تو زیان نمی رساند، بر من ببخش، و آنچه را كه از تو نمی كاهد، به من عنایت كن.[2]. 4411. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -:خدای من! گناهان من چه مقدارند كه با آنها با كَرَم تو مقابله كنم؟ و عبادت من چه ارزشی دارد كه با آن، با نعمت هایت مقابله كنم؟ من امیدوارم كه گناهانم در كَرَمت غرق شوند، چنان كه عبادات من در نعمت هایت غرق می شوند.[3]. 4412. المصباح - در بیان آمرزش طلبی در سحرگاهان -:آنچه را كه علی علیه السلام در سحرگاهان، هر شب و پس از دو ركعت نماز صبح می گفت، بگو:«بار خدایا! از تو آمرزش می طلبم به خاطر آنچه از آن توبه كرده و باز بدان روی آورده ام؛ و از تو آمرزش می طلبم به خاطر آنچه بِدان تو را قصد كردم، ولی چیزی را كه برای تو نیست، در آن مخلوط كردم؛ و از تو آمرزش می طلبم برای نعمت هایی كه به من دادی و من با آن نعمت ها خود را بر نافرمانی تو تقویت كردم. از خداوندی كه جز او - كه زنده و پابرجا، دانای ناپیدا و پیدا و رحمان و رحیم است - خدایی نیست، آمرزش می طلبم به خاطر هر گناهی كه انجام داده ام و برای هر نافرمانی ای كه بدان گرفتار شده ام. بارخدایا! به من خِرَدی كامل، اراده ای تیز، عقلی برتر، دلی زیرك، دانشی فراوان، و ادبی درخشان روزی كن و همه اینها را به سود من و نه به زیان من قرار ده، به رحمت خود، ای مهربان ترینِ مهربانان!». آن گاه، پنج بار بگو:«أستغفر اللَّه الذی لا إله إلّا هو الحی القیوم و أتوب الیه؛ به درگاه خداوندی كه جز او - كه زنده و پابرجاست - خدایی نیست، استغفار می كنم و به سوی او برمی گردم».[4]. 4413. امام علی علیه السلام - هرگاه چیزی برای او اتّفاق می افتاد، در خانه ای خلوت می گزید و می گفت -:«ای كهیعص! ای نور! ای قُدّوس! ای زنده! ای یگانه و ای رحمان!». سه بار این تعابیر را تكرار می كرد و سپس می گفت:«بر من ببخش گناهانی را كه موجب بدبختی می شوند. بر من ببخش گناهانی را كه باعث دگرگونی نعمت ها می گردند. بر من ببخش گناهانی را كه موجب پشیمانی می شوند. بر من ببخش گناهانی را كه روزی را باز می دارند. بر من ببخش گناهانی را كه پرده عصمت را می دَرَند. بر من ببخش گناهانی را كه موجب نزول بلا می شوند. بر من ببخش گناهانی را كه باعث شتاب گرفتنِ نابودی می گردند. بر من ببخش گناهانی را كه دشمنان را افزون می سازند. بر من ببخش گناهانی را كه امید را قطع می كنند. بر من ببخش گناهانی را كه دعا را بر می گردانند. بر من ببخش گناهانی را كه باران آسمان را نگه می دارند. بر من ببخش گناهانی را كه هوا را تاریك می سازند. بر من ببخش گناهانی را كه پرده را می دَرَند».[5]. 4414. الفرج بعد الشدّة - به نقل از ایّوب بن عباس بن حسن، با سندهای فراوان -:بادیه نشینی از ناراحتی ای كه به وی رسیده بود و تنگی زندگی و فراوانی خانواده، به امیرمؤمنان علی علیه السلام شكایت آورد. به او فرمود:«بر تو باد آمرزش خواستن؛ چون خداوند عزوجل می فرماید:"اسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ إِنَّهُ و كَانَ غَفَّارًا؛[6] از پروردگارتان آمرزش بخواهید كه او همواره آمرزنده است" ». مرد رفت و بار دیگر برگشت و گفت:ای امیر مؤمنان! من بسیارْ طلب آمرزش از خداوند كردم؛ ولی گشایشی در آنچه كه بدان گرفتارم، ندیدم. به وی فرمود:«شاید تو خوب آمرزش نمی طلبی؟». [ مرد] گفت:به من یاد بده. فرمود:«نیتت را خالص كن و پروردگارت را اطاعت كن و بگو: بارخدایا! من از هر گناهی كه به عافیت تو بدنم بر انجام دادن آن توان یافته است، و یا به خاطر وفور نعمتت قدرتم بدان رسیده، و یا به خاطر فراوانی رزقت، بدان دست یافته ام و یا به هنگام ترس از آن گناه، به امان تو تكیه كرده ام و به صبوری ات اعتماد نموده ام و بر كرامت گذشتت پناه جُسته ام، طلب آمرزش می كنم. بارخدایا! طلب آمرزش می كنم از هر گناهی كه در آن به امانتم خیانت كرده ام و یا به خودم ظلم كرده ام و یا لذّتم را در آن، پیش داشته ام و یا شهوتم را برگزیده ام و یا برای دیگران در آن كار، سعایت كرده ام و یا پیروانم را در آن، گول زده ام و یا به پشتیبانی حیله گری ام بر آن، غالب شده ام و یا رو در روی مولایم، در آن كار وارد شده ام، ولی بر مؤاخذه كار، تعجیل نكرده است؛ زیرا كه تو به خاطر نافرمانی من ناخشنودی و آن را از من نمی خواهی. با آن كه بر اختیارداشتن من و كاربُرد اراده و خواستم آگاهی داشتی، با من مدارا كردی و در آن كار، به جبر، واردم نساختی و به قهر، وادارم نكردی و در آن، بر من، هیچ ستم نكردی، ای مهربان ترینِ مهربانان! ای یار من در سختی هایم! ای هم نشین من در تنهایی هایم! ای نگهبان من در غربت هایم! ای ولیّ من در بهره مندی هایم! ای گشاینده غم هایم! ای شنونده دعایم! ای مهربان بر اشك هایم! ای درگذرنده از خطاهایم! ای خدای حقیقی ام! ای ستون اعتمادم! ای امیدم در تنگی ها! ای مولای مهربان! ای پروردگار كعبه! با گشایشی نزدیك و استوار از پیش خود، مرا از گردنه تنگی ها به گستره راه، خارج كن، و هر سختی و تنگی را از من باز گشا، و در آنچه كه توانمندم و یا ناتوانم، مرا بسنده باش. بار خدایا! هر غم و گرفتگی را از من بگشا، و از هر ناراحتی و غم خارجم كن، ای گشاینده گرفتاری و ای بازكننده غم! ای فرو فرستاننده باران و ای پاسخگوی دعای درمانده! ای رحمان و رحیم دنیا و آخرت! بر محمّد، بهترین بنده خود از بین بندگانت و بر خاندان پاك و طاهر او درود فرست، و از من آنچه را كه موجب تنگی دلم گردیده و به سبب آن، شكیبایی ام از دست رفته و چاره جویی ام كم گشته و توانم ناتوان شده، برطرف ساز، ای برطرف كننده هر زیان و گرفتاری! ای دانای هر نهان و هر راز! ای مهربان ترینِ مهربانان! "وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرُم بِالْعِبَادِ؛[7] كارم را به خدا می سپارم و خدا به [ حال] بندگان [ خود ]، بیناست."؛ "وَ مَا تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّهِ عَلَیْهِ تَوَكَّلْتُ؛[8] و توفیق من، جز به [ یاری ]خدا نیست. بر او توكّل كرده ام" و او پروردگارِ عرش عظیم است». عرب بادیه نشین گفت:بارها با این جملات، طلب آمرزش كردم و خداوند، غم و دل تنگی را از من زدود و روزی ام را فراوان ساخت و گرفتاری را از من دور كرد.[9].
4409. امام علی علیه السلام - در عباراتی كه با آنها دعا می كرد -:بار خدایا! بر من، آنچه را كه تو از من بدان آگاه تری، ببخش. اگر دوباره خلاف كردم، بار دیگر مرا بیامرز.